Сімволіка дзяржаўнай установы адукацыі «Гімназія г. Іванава»
У дзяржаўнай установе адукацыі "Гімназія г. Іванава" маецца свая сімволіка: герб, сцяг і гімн, размешчаная ў фае гімназіі, даступным для ўсіх месцы. Навучэнцы гімназіі носяць гальштукі з лагатыпам установы, што выхоўвае ў кожнага пачуццё патрыятызму, гонару за сваю гімназію.
Герб дзяржаўнай установы адукацыі "Гімназія г. Іванава" ўяўляе сабой размешчаны ў бела-блакітным полі (гама колераў сцяга гімназіі) Сусвету зямнога шара.
Герб апраўлены чырвона – зялёным кругам – колеру сцяга Рэспублікі Беларусь.
Дэвіз гімназіі: "і ў асвеце быць з стагоддзем нароўні" А. С. Пушкін.
Ключ з надпісам гімназія афарбаваны ў залаты колер, які сімвалізуе лепшыя якасці і рысы гімназістаў: імкненне да ведаў, даследаванне светабудовы, чысціня намераў, працавітасць, упэўненасць у будучыні. Ён адкрывае перад выпускнікамі гімназіі ўвесь свет.
Кніга – галоўны крыніца і атрыбут ведаў.
На старонках кнігі герб горада Іванова і адрас нашага геапакладання.
Закладка, выкананая ў Нацыянальным арнаменце як элемент дзяржаўнай сімволікі, сведчыць аб этнічнай прыналежнасці, паказвае на беражлівыя адносіны гімназістаў да гістарычнай і духоўнай спадчыны беларускага народа.
Сцяг дзяржаўнай установы адукацыі "Гімназія г. Іванава" ўяўляе сабой прамавугольнае палотнішча, якое складаецца з двух гарызантальна размешчаных каляровых палос: верхняй-блакітнага колеру і ніжняй-белага.
Сцяг мацуецца на дрэўку (флагштоку), якое афарбавана ў залацісты (охра) колер.
Белы колер азначае свет, увасабленне духоўнай чысціні, мудрасці, гасціннасці, згоды, свабоды. (Ён пераклікаецца і з назвай нашай краіны Белая Русь).
Блакітны колер-неба, гэта сімвал высокіх і чыстых намераў, вернасці і праўды, маладосці і надзеі.
Дзве паласы нясуць пажаданне дабра, поспеху і росквіту ўсім грамадзянам Беларусі і ўсім народам
Наш герб, сцяг і гімн
|
|
|
Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн на лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены.
I тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад на могiлкавым кладбiшчы.
Жыве з ёй дум маiх сям'я
I снiць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.
|